કવિ છું હું, બધાને કાજ મારે જીવવાનું છે

કવિ છું હું, બધાને કાજ મારે જીવવાનું છે ; 

બધાના દર્દ મારાં છે, ને મારું દિલ બધાનું છે. 

તમારું દર્દ છે આ, કામ મારે શું દવાનું છે ? 

કે એ જીવવાનું કારણ છે, એ મરવાનું બહાનું છે. 

નહીંતર આંખની સામે જ મશરૂનું બિછાનું છે, મગર મારા મુકદ્દરમાં હમેશાં જા છે;

 નજૂમી, આવનારી કાલની ચર્ચા પણ મને છે આજની ચિંતા કે આજે શું થવાનું છે .

 હું ધારું છું-સુકાઈ ગઈ હશે સાચી તરસ મારી ,

 કદાચ એથી જ મારા ભાગ્યમાં મૃગજળ પીવાનું છે. 

જગા એમાં મને મળતી નથી એમાં નવાઈ શી? 

હજી મારા હૃદય કરતાં જગત આ બહુ જ નાનું છે . 

હું નીકળી જાઉં છું જ્યાંથી, ફરીથી ત્યાં નથી જાતો; 

હજીયે સ્વર્ગ જેવું સ્વર્ગ પણ મારા વિનાનું છે. 

મળી છે લોકની કાંધે સવારી એટલે બેફામ, 

ખુદાનું ઘરનું તેડું છે, ખુદને ત્યાં જવાનું છે.