જીવન મારું મહેકેં તો મને અત્તર ન માની લે

જીવન મારું મહેકેં તો મને અત્તર ન માની લે, 

નિહાળી મારું મન મોટું મને સાગર ન માની લે. 

હંમેશા ફૂલ જેવા થઈ નથી જિવાતું આ જગતમાં, 

સખત બનવું પડે છે મારે તો તું પથ્થર ન માની લે. 

તમારી પારખું દ્રષ્ટીનું પણ છે પારખું આજે, 

હું પાણીદાર મોતી છું, મને કંકર ન માની લે.

 કર્યુ છે ડોકીયું તેં કયાં કદી મુજ શ્યામ ભીતરમાં? 

હું જો દેખાવું સુંદર તો મને સુંદર ન માની લે. 

જે હૈયે હોય છે તેને ન હોઠે આવવા દઉં છું, 

મધુર મારા વચનને, તારો તું આદર ન માની લે. 

કહ્યું માનું છું ડાહ્યાનું – વખત વરતીને ચાલું છું, 

જો બેસું સમસમીને તો મને કાયર ન માની લે. 

જનમ સાથે જ જગને કાજ હું પેગામ લાવ્યો છું, 

છતાં એ વાત પરથી મુજને પેગમ્બર ન માની લે. 

કૃપાથી એની, ધારું તો હું જ ‘કિસ્મત’ ને વાંચી દઉં, 

પરંતુ ડર છે મુજને ક્યાંક તું ઈશ્વર ન માની લે